با فناوری کنونی، دوقلوهای وویجر تا یک سال نوری از زمین قابل ردیابی‌اند
وویجرها نخستین فضاپیماهایی بودند که وارد فضای میان‌ستاره‌ای شدند و پس از تقریباً ۵۰ سال در فضا، هنوز هم شگفت‌انگیز‌اند. وویجر ۱ اکنون تقریباً به فاصله‌ی یک روز نوری از زمین رسیده و وویجر ۲ نیز خیلی عقب‌تر نیست. این کاوشگرها با فرستنده‌ای رادیویی با توان تنها ۲۳ وات با زمین ارتباط برقرار می‌کنند. به بیان ساده‌تر نوری که در مایکروویو شما هست، انرژی بیشتری از این فضاپیماهای شگفت‌انگیز دارد!
با حرکت وویجرها در فضا، سیگنال آن‌ها ضعیف‌تر می‌شود؛ این موضوع صرفاً به قوانین فیزیک مربوط است. در حال حاضر یکی از آنتن‌های حیاتی که این ارتباط را حفظ می‌کند، در حال تعمیر و به‌روزرسانی است تا اطمینان حاصل شود که اتصال همچنان واضح و پایدار باقی بماند.
پژوهشگران بررسی کرده‌اند که وویجرها تا چه فاصله‌ای می‌توانند پیش بروند و همچنان توسط زمین شناسایی شوند. آن‌ها به نتیجه‌ای جالب رسیده‌اند: می‌توان وویجرها را تا فاصله‌ی ۰٫۹۷ سال نوری یا حدود ۳۵۴ روز نوری از زمین ردیابی کرد.
بیشتر بخوانید:
وویجرها برای خروج از منظومه شمسی باید با سرعت زیادی حرکت می‌کردند، اما هنگام عبور از کنار سیارات غول‌پیکر، به‌دلیل گرانش خورشید، سرعتشان تا حدودی کاهش یافت. با این حال، آن‌ها هنوز با سرعتی باورنکردنی حرکت می‌کنند. برای مثال سرعت وویجر ۱ به ۶۱٬۵۰۰ کیلومتر در ساعت می‌رسد.
با این سرعت، وویجر ۱ برای رسیدن به فاصله‌ی ۳۵۴ روز نوری از زمین، هنوز نزدیک به ۱۷٬۰۰۰ سال زمان نیاز دارد؛ البته باتری هسته‌ای‌اش قطعاً تا آن زمان دوام نخواهد آورد!
اطلاعات فوق برگرفته از مقاله دکتر سوفیا شیخ است که به بررسی قابل شناسایی بودن نشانه‌های فناوری (Technosignatures) می‌پردازد. این نشانه‌ها شواهد احتمالی از وجود تمدن‌های پیشرفته هستند و می‌توانند در قالب‌هایی مانند، اختفای ستاره‌ای (ممکن است به کره دایسون اشاره داشته باشد)، آلاینده‌ها و دیگر گازهای غیرطبیعی موجود در جو یک سیاره فراخورشیدی و البته کشف سیگنال‌های مخابراتی ظاهر شوند.
تشخیص سیگنال‌های رادیویی، سال‌هاست که تمرکز اصلی پروژه جست‌وجوی هوش فرازمینی (SETI) بوده است. ما می‌دانیم که مخابرات ما به فضا نشت می‌کنند؛ بنابراین منطقی است که به دنبال ارتباطات موجودات فرازمینی بگردیم که می‌تواند شامل پیام‌های عمدی آن‌ها به فضا (مشابه پیام ما از تلسکوپ آرسِیبو) و همچنین سیگنال‌های ناآگاهانه‌ای که مانند ما به طور ناخواسته به فضا نشت می‌کند، باشند.
وویجر ۱ برای رسیدن به فاصله ۳۵۴ سال نوری از زمین، هنوز نزدیک به ۱۷۰۰۰ سال زمان نیاز دارد
پژوهشی دیگر به رهبری رامیرو کائسِه سایدِه نشان داد که اگر تمدنی دارای تلسکوپی در حد و اندازه آرایه‌ی یک کیلومتر مربعی (SKA) باشد، می‌تواند به‌واسطه‌ی سیگنال‌های برج‌های موبایل تا فاصله‌ی ۱۰ سال نوری ما را شناسایی کند؛ و اگر تمرکز را بر روی رادارهای فرودگاهی بگذاریم، آن‌ها می‌توانند ما را تا فاصله‌ی ۲۰۰ سال نوری شناسایی کنند. سایدِه از دانشگاه منچستر می‌گوید:
اینجا فناوری داریم و امواج رادیویی تولید می‌کنیم. می‌خواهیم بفهمیم که آیا تمدنی دیگر با فناوری کافی می‌تواند این انتشارهای رادیویی ما را تشخیص دهد یا نه.
پژوهش‌های شیخ و سایده نگاهی به نشانه‌های فناوری انسان و همچنین قابل شناسایی بودنشان می‌کنند. در مقاله‌ی شیخ، آمده است که امواج رادیویی شبکه ارتباطات فضایی ناسا (Deep Space Network) که انسان را به کاوشگرهای رباتیکش در سراسر منظومه شمسی و فراتر متصل می‌کند تا فاصله‌ی ۶۵ سال نوری قابل شناسایی هستند. در این حجم از فضا چند هزار سامانه ستاره‌ای وجود دارد و شاید یکی از آن‌ها حالا می‌داند که ما اینجاییم.
یافته‌های این پژوهش در نشریه‌ی The Astronomical Journal منتشر شده است.
