نئاندرتال‌ها با قدیمی‌ترین نیزه‌های چوبی دنیا اسب‌های وحشی را شکار می‌کردند
دکتر جارود هاتسون، زیست‌شناس باستان‌شناسی که رهبری پژوهش را بر عهده داشت، در گفت‌و‌گو با آی‌اف‌ای‌ساینس توضیح داد: «تاریخ‌گذاری جدید این مجموعه، نیزه‌ها را دقیقاً در دوران نئاندرتال‌ها قرار می‌دهد.» این نکته اهمیت بسیاری دارد، زیرا هرآنچه از رفتارهای نئاندرتال‌ها می‌دانیم، از شواهد باستان‌شناسی آخرین دوره‌های حضور آن‌ها روی زمین، یعنی بین ۶۰ هزار تا ۴۰ هزار سال پیش، به‌دست آمده است.
هاتسون می‌گوید: «در این مرحله، نئاندرتال‌ها و انسان‌های نوین از نظر رفتاری شباهت‌های بسیاری به یکدیگر داشتند، اما احتمالاً همیشه این‌طور نبوده‌اند. رفتار آن‌ها درست مثل انسان‌های نوین به مرور زمان تکامل یافته است. شواهد نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها به‌خوبی از رفتار گله‌های اسب آگاهی داشتند و می‌توانستند با هماهنگی، گروه‌هایی از شکارچیان را برای هدایت اسب‌ها به محل کمین، سازماندهی کنند.»
بیشتر بخوانید
هاتسون ادامه می‌دهد: «آنچه که در شونینگن داریم، شواهدی از رفتار ابتدایی نئاندرتال‌ها است و شکاف‌هایی را پر می‌کند که پیش‌تر نداشتیم. شواهد، تصویری بسیار واضح از آنچه که ۲۰۰ هزار سال پیش در میان نئاندرتال‌ها جریان داشت، ارائه می‌دهد.» پژوهشگران بر اساس بقایای حیوانی که در این محوطه یافت شده، نتیجه‌گیری کرده‌اند که شونینگن، «زمینی برای کمین و شکار» بوده است؛ شکارگاهی که تمام گروه‌ها از خانواده‌ی اسب‌ها در آن هدف قرار گرفته، کشته و سلاخی می‌شدند.
ابداع سلاح‌هایی مانند نیزه، می‌تواند به‌عنوان نشانه‌ای از استراتژی‌های شکار جمعی نئاندرتال‌ها تلقی شود
پژوهشگران معتقدند که برای رسیدن به موفقیت‌های مداوم در شکار، حملات گروهی در شونینگن باید کاملاً با‌انگیزه و هماهنگ انجام می‌شده‌اند. به همین دلیل، ابداع سلاح‌هایی مانند نیزه‌ها و ابزارهای شکار در شونینگن، می‌تواند به‌عنوان نشانه‌ای از استراتژی‌های شکار جمعی نئاندرتال‌ها تلقی شود. این استراتژی‌های ۲۰۰ هزار ساله، به‌ویژه، با توجه به این نکته که انسان نوین نیز در همان زمان در حال پیشرفت و گسترش بود، درک ما را از توانایی نئاندرتال‌ها در مقایسه با انسان‌های نوین در زمینه‌ی هوش و رفتار، بسیار غنی‌تر می‌سازد.
هاتسون می‌گوید: «به نظر می‌رسد که رفتار شکار نئاندرتال‌ها احتمالاً بسیار مشابه رفتار ما بوده باشد، آن‌ها می‌توانستند حیوانات مختلف را با موفقیتی نسبی، شکار کنند.»
افزون‌بر‌این، اگرچه مجموعه‌ی شونینگن به‌عنوان قدیمی‌ترین نیزه‌های چوبی کامل شناخته می‌شوند، قطعه‌ای از یک سر نیزه‌ی قدیمی‌تر نیز در کلکتون‌آن‌سی انگلستان، کشف شده است که نشان می‌دهد انسان‌های نوین، مدت‌ها پیش از نئاندرتال‌ها، با استفاده از نیزه به شکار مشغول بوده‌اند. با‌این‌حال، نکته‌ای که هنوز به‌صورت حل نشده باقی مانده، این است که انسان‌تباران پیشین چگونه شکار می‌کردند؟
هاتسون در این‌باره می‌گوید: «نیزه‌ای که در کلکتون کشف شده ۴۰۰ هزار سال قدمت دارد، بنابراین احتمال دارد که انسان‌ها ۴۰۰ هزار سال پیش با نیزه شکار کرده باشند. تنها نکته این است که ایده‌ی شکار جمعی و رفتارهای اجتماعی پیچیده‌ای که ما در شونینگن مشاهده می‌کنیم، احتمالاً ۴۰۰ هزار سال پیش وجود نداشته است.»
همچنین، شواهد مشابهی که از پنج سایت دیگر در اروپا با قدمتی بین ۵۷ تا ۱۳۰ هزار سال به‌دست آمده، نشان می‌دهند نئاندرتال‌ها در شکار گروهی گونه‌هایی مثل گاو وحشی، کرگدن، اسب و گوزن نیز به شیوه‌ای مشترک و هماهنگ عمل می‌کردند.
در نهایت، یافته‌های تازه، نگاه جدیدی به نحوه زندگی و شکار نئاندرتال‌ها در دوران پارینه‌سنگی می‌اندازد. با این شواهد، به‌نظر می‌رسد نئاندرتال‌ها هم‌چنان در فهم استراتژی‌های شکار جمعی و ارتباطات اجتماعی پیچیده، در سطحی مشابه انسان‌های نوین، به پیشرفت‌های شگرفی دست یافته بودند.
یافته‌ها در مجله Science Advances منتشر شده است.
