چرا فیل‌ها گوش‌های بزرگ دارند؟

هرچه گوش‌ها بزرگ‌تر باشند، سطح بیشتری برای آزادسازی گرما به هوای اطراف دارند. از آنجا که خون درون گوش‌ها گرم‌تر از هوای اطراف است، گرما به محیط اطراف فیل منتقل می‌شود. سپس خون خنک‌تر دوباره وارد بدن می‌شود و به کاهش دمای کلی بدن حیوان کمک می‌کند. این حیوانات می‌توانند بسته به هوای سرد یا گرم، رگ‌های خونی خود را منبسط یا منقبض کنند و این کار به تنظیم دمای بدنشان کمک می‌کند.

به گفته‌ی جوکار و سندرز، شواهد فسیلی از نظریه‌ی گوش به‌عنوان ابزار خنک‌سازی پشتیبانی می‌کند. ماموت‌ها که از خویشاوندان فیل‌های امروزی هستند، نخستین ‌بار در آفریقا تکامل یافتند. وقتی این حیوانات به سمت اقلیم‌های سردتر مهاجرت کردند، گوش‌هایشان به‌تدریج کوچک‌تر شدند. سندرز توضیح داد:

درباره‌ی ماموت‌های پشمالوی مومیایی‌شده در سیبری می‌دانیم که در مقایسه با فیل‌های ساوانای آفریقا گوش‌های بسیار کوچکی دارند. خصوصیت مهم‌تر برای آن‌ها داشتن پشم بود؛ زیرا به حفظ گرمای بدنشان کمک می‌کرد. پس قضیه کاملا برعکس است.

هرچند احتمالاً فیل‌ها گوش‌های بزرگشان را برای خنک نگه‌داشتن بدنشان به‌کار می‌برند، گوش‌های آن‌ها کاربردهای دیگری هم دارد. بر اساس برخی پژوهش‌ها، فیل‌ها از گوش‌های خود برای هدایت امواج صوتی استفاده می‌کنند و با این کار می‌توانند صداهای با فرکانس پایین را بهتر بشنوند. فیل‌ها همچنین می‌توانند ارتعاشات با فرکانس پایین را از طریق پاهایشان تشخیص دهند.

پاهای فیل‌ها گیرنده‌هایی به نام «سلول پاکینین» (Pacinian corpuscles) دارند که می‌توانند این ارتعاشات را به سراسر بدن منتقل کنند؛ بنابراین، با ترکیب حس در پاها و استخوان‌های بزرگ گوش، فیل‌ها می‌توانند در فاصله‌هایی به طول ده‌ها کیلومتر با هم ارتباط برقرار کنند. به گفته‌ی سندرز، گوش‌های بزرگ فیل‌ها به این حیوانات اجتماعی کمک می‌کند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. او می‌گوید:

آن‌ها نمی‌توانند با تکان دادن دست‌هایشان علامت بدهند، پس باید به روش‌های دیگری پیام دهند. برای مثال، فیل‌هایی که قصد حمله دارند، گوش‌هایشان را به جلو می‌آورند و آن‌ها را سریع تکان می‌دهند تا بزرگ‌تر به نظر برسند. چنین کاری نشانه‌ی این است که آن‌ها واقعاً عصبانی‌اند و دقیقا در این موقعیت، باید ماشینتان را روی دنده عقب بگذارید و فوراً محل را ترک کنید.